Sport w Instytucie Głuchoniemych

Trochę historii.

Początki ruchu sportowego niesłyszących w Polsce są nierozerwalnie związane z naszym Instytutem oraz jego ówczesnym dyrektorem dr Władysławem Jareckim. Wiedział on, że młodzież zamknięta w swoim środowisku potrzebuje podnosić swoje umiejętności sportowe i doskonalić rzemiosło mistrzowskie w szerszym kręgu niż społeczność szkolna. To on był pomysłodawcą zorganizowania pierwszego w Polsce zespołu sportowego czternastu wychowanków Instytutu Głuchoniemych z Henrykiem Konradem i Kazimierzem Włostowskim na czele. Jego inicjatywa spotkała się z pozytywnym oddźwiękiem i 17 czerwca 1922 roku czternastu chłopców w ogródku Instytutu powołało pierwszy w Polsce klub sportowy pod nazwa „Koło Sportowe Głuchoniemych”, przemianowane później na „Warszawski Klub Sportowy Głuchoniemych”. Pierwszą dyscyplina sportową uprawianą w klubie była piłka nożna, rok później utworzono sekcję lekkoatletyczną. Zawodnicy tej sekcji na początku 1924 roku otrzymali zaproszenie do udziału w I Międzynarodowych Cichych Mistrzostwach w Paryżu, na których sztafeta 4x400m ( H. Konrad, P. Kurzyna, K. Włostowski i W. Wroczyński) zdobyła srebrny medal – pierwszy w historii międzynarodowych zmagań sportowych.

Po powrocie do kraju nasi bohaterowie rozpoczęli szeroko zakrojone działania propagandowe aktywizujące młodzież niesłyszącą w całej Polsce do zakładania klubów sportowych (Świt we Lwowie, KSG w Poznaniu, Żydowski KSG w Warszawie, ŁKSG w Łodzi, Jedność w Krakowie i KSG w Bydgoszczy). Na skutek tak zintensyfikowanych działań w dniach 1-2 stycznia 1927 roku delegaci z tych klubów powołali do życia Polski Związek Sportowy Głuchoniemych z siedzibą w Warszawie.